അയാൾ..

ഹൃദയരക്തം ചാലിച്ചു കണ്ണെഴുതി,

തിരിഞ്ഞു നില്ക്കുമ്പോഴാരോ,

പുറത്തു തട്ടുന്നു,

പിന്നെയൊരു വാക്ക്,

"നിന്റെ യാതനയെനിക്കറിയാം",

അപ്പോൾ അടഞ്ഞ വാതിൽ വിടവിലൂടെ,

മറ്റൊരാളുടെ ചെവിയിൽ തട്ടി,

പൊട്ടിച്ചിരിയോടൊപ്പം

പുറത്തെത്തിയ വായുവിൽ,

മുൻപ് അലിഞ്ഞു ചേർന്നതോ?

“ഹിമാർ” എന്നൊരു മൂന്നക്ഷരം?

ചെയ്യാത്ത കുറ്റത്തിന്റെ വിഴുപ്പു ചുമന്ന കൂലി!

വീണ്ടും തുളഞ്ഞു കയറുന്ന വിശപ്പു കൊണ്ടു

തുലഞ്ഞു പോയ ഉദരത്തെ ബെൽ റ്റു കൊണ്ട്,

മുറുക്കി ക്കെട്ടി സാന്ത്വന്വിപ്പിച്ച്,

ചായ കോപ്പയും,

ബിരിയാണി പാത്രവുമായി അയാൾ നീങ്ങി,

ആട്ടും തുപ്പും കേട്ടുകൊണ്ട്

മരുഭൂവിന്റെ മക്കളുടെ അടുത്തേക്ക്,

ഇടയിൽ വെറുതെ ചിന്തിച്ചു.

"അദ്ദേഹമെന്റെ യാതന,

മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ടാകണം!"

നടു നിവർക്കാൻ കിട്ടിയ ഇടവേളയിൽ,

സന്തോഷത്തോടെ വീട്ടിലേക്കൊരു ഫോൺ....

അവിടെയാരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..

എന്നും മിച്ചം വന്ന സന്തോഷം

കച്ചവടമാക്കാൻ പോയവരെ കാത്ത്,

ഫോണുറങ്ങുമ്പോൾ,

കബ്ബൂസിന്റെ രുചിയോടൊപ്പം

 ഒരു കട്ടൻ ചായ മോന്തി,

ചുമടെടുക്കുന്ന

മറ്റുള്ള ഇരുകാലികളായ നാല്ക്കാലികളോട്,

അയാൾ വീമ്പ് പറഞ്ഞു.

"ഒരു പാട് ഉടുപ്പുകൾ

നാട്ടിലേക്ക് അയച്ചിട്ടുണ്ട്..

..ന്നാലും.."

"കുറച്ച് തരണം

നിന്റെ അറബി കുട്ട്യളുടെ ഉടുപ്പ്..

ന്റെ കുട്ട്യൾക്കും അയക്കാനാ“

മറ്റൊരുവൻ!

അറബി കുട്ടികൾ ഉപയോഗിച്ച്

വലിച്ചെറിഞ്ഞ ഒരു കെട്ടുടുപ്പ് 

അയാൾ അവനു സമ്മാനിക്കുമ്പോൾ,

ആ കണ്ണുകളിലും ഒരു തിളക്കം!