പണ്ടു പണ്ടെന്നൊരിന്ന്...!

വീടൊന്നു തിരഞ്ഞു,
വടി കുത്തി നിന്നു,
പടി കടന്നു വന്നു,
നടു നിവർത്തി പറഞ്ഞു,
ഞാൻ നിന്റെ മുത്തശ്ശി!
ഡെവിളിനെ കണ്ടപോലെ കുഞ്ഞു ഡെവിളുകൾ,
നിലവിളീച്ചു,
“യോ ഒരു ഭീകര രൂപി!”
ടോർച്ചടിച്ചു നോക്കി മറ്റൊരു ഡെവിൾ പറഞ്ഞു,
“തോന്നിയതാവും”.
മുഖത്തെഴുത്തു നടത്തിയിരുന്ന്
മണിക്കൂറെണ്ണുന്ന
മറ്റൊരു ഡെവിൾ കണ്ണോന്നു മൂടിയ
വെള്ളരി തുണ്ടം താഴ്ത്തി വെച്ച്,
“കതകൊന്നാഞ്ഞടച്ചു പറഞ്ഞു,
പോയി പഠിക്കെടാ,,,
പുറത്തൊന്നും ആരുമില്ല”

മുണ്ടിന്റെ കോന്തലയ്ക്കലെ,
രണ്ടു മിഠായികൾ

നിലത്തു വീണുരുണ്ടു,

ആത്മാഭിമാനം
മുണ്ടിന്റെ ഇരു തലയും വലിച്ചു മുറുക്കി,
പിറുപിറുത്തു,
“ .. ഉപ്പു ചുമന്നവൻ ഉപ്പു കൂലിയായെടുക്കട്ടെ,
സ്വർണ്ണം ചുമന്നവൻ സ്വർണ്ണവും“
പടി കടന്ന മുത്തശ്ശി
വടി കുത്തി നിന്ന്,
നെടുവീർപ്പിട്ട്,
പടി കടന്നു പോയി..
പണ്ട് ചുരത്തിയത് അമൃതമാണോ?
വിഷമാണോ എന്നറിയാതെ,
പാതി മൂടിയ മാറിടം ഇടിഞ്ഞു തൂങ്ങിയുലഞ്ഞു....
അന്നുമുതലൊരു മുത്തശ്ശിയും,
വടി കുത്തി പടി കടന്നു വന്നിട്ടില്ല,
സദനത്തിന്റെ മൂലയിൽ,
മഴയായി പെയ്തിരുന്നിട്ടേയുള്ളൂ..
വിജ്ഞാനികളുടെ ലോകത്ത്,
ഡെവിളുകൾ തഴച്ചു വളർന്നു കൊണ്ടെയിരുന്നു..
ജ്ഞാനികളായ മുത്തശ്ശികൾ
കളകളായി പറിച്ചെറിയപ്പെട്ട്,
വംശ നാശം ഭവിച്ചും